นางนาค สะใภ้พระโขนง ย้อน หลัง

"อย่าห่วงเลยเจ้ อั๊วสัญญาว่าจะต้องเอาชนะให้ได้ ต่อให้ปรมาจารย์งิ้วจากปักกิ่ง ลีลาบู๊เข้มแข็งดุดันขนาดไหนก็ต้องมีจุดอ่อน". มีเรื่องอยากสารภาพ นับถือพุทธแต่พุทธไม้รุ่จะไแสารภาพยังไงก็เลยจะไปโบถส์คริส. "คนที่หนุนหลังเสี่ยเกาอยู่คงเป็นผู้มีอิทธิพลไม่น้อย ถึงได้กล้าเหิมเกริมขนาดนี้". ห้างหุ้นส่วนจํากัด เอ็ม พี เอส เอนเตอร์ไพรส์. "ใช่ว่าอั๊วไม่อยากทำ แต่ในเมื่อเป็นคำสั่งของเถ้าแก่สุง ใครล่ะจะกล้าฝ่าฝืน อั๊วบอกได้แต่เพียงเท่านี้ ที่เหลือคุณหนูจงคิดใคร่ครวญด้วยเองเถอะ". กุ่ยมองออกไปดูเวิ้งว้าง ไม่เห็นใครสักคน โรงงิ้วทั้งสองช่างแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง กุ่ยเริ่มร้องบทงิ้วเสียงกระท่อนกระแท่นทุกที มีสะอื้นเป็นห้วงๆ ด้วยความท้อแท้ สิ้นหวัง.

"ถ้าอีจะทำ อีลงมือทำไปนานแล้ว". หลงสู้ตัวต่อตัวกับตี๋เล็กอย่างดุเดือด สมุนตี๋เล็กเล่นทีเผลอ ถือเชือกเส้นใหญ่ๆในมือคนละเส้น แล้วพยักหน้าส่งสัญญาณให้กัน สมุนตี๋เล็กใช้เชือกหวดหลงจนล้มลง แล้วรีบคล้องเป็นบ่วงบาศ มัดร่างหลงจนล้มลงกระดิกกระเดี้ยไม่ได้. "ดูจากป้ายแล้วไม่น่าใช่". นางนาค สะใภ้พระโขนง ย้อน หลัง. บริเวณโกดังสินค้า ตอนกลางคืน มือปืนชุดดำยืนเรียงหน้ากระดานราว 10 คน ไช้เห็นหน่วยก้านของมือปืนแต่ละคนแล้ววางใจ. เมื่อทำเสร็จแล้ว อย่าให้สำรับโดนแสงแดด และอย่าบอกคนที่เราจะทำใส่ให้รู้ ปล่อยให้โดนไปสักพักก่อน แล้วเขาจะมาเห็นเข้าโดยบังเอิญก็ยากจะหนีไปไหนได้ จะสำเร็จหรือไม่สำเร็จสังเกตได้จากผัวรักผัวหลงจนโงหัวไม่ขึ้น หนีไปไหนไม่พ้น คลานกลับมากินข้าวที่บ้านทุกมือ หรือต้องห่อไปกิน แม้บางครั้งยังต้องให้ไปส่งข้าวให้ ผลข้างเคียงของยาแฝดนี้โดนนาน ๆ ติดต่อกันจะเริ่มเดินไม่ได้ ลุกไปไหนไม่ได้ กกตัวอยู่กับเมียรักนั่นแหละ. คนอื่นๆตั้งมองหน้ากันเลิ่กลั่ก. นักแสดงเหล่านั้นก้มหน้านิ่ง ไม่รู้จะตอบหงส์อย่างไร ลาหงส์แบบดีๆ. ตี๋เล็กถือโอกาสจับมือ หงส์จะสะบัดออก แต่ตี๋เล็กจับไว้แน่นไม่ยอมปล่อย. กุ่ยแข็งใจลุกขึ้นร้องงิ้วด้วยเสียงอันสั่นเครือ โศกเศร้า น้ำตาไหลจนเครื่องสำอางเลอะเปื้อนหน้าไปหมด หมวยยืนส่งกำลังใจให้กุ่ยอยู่ด้านหลังเวที.

"อีกไม่นานเถ้าแก่สุงคงต้องปิดโรงงิ้วยอมขายที่ดินหัวมังกรผืนนั้นให้เสี่ยแน่ๆ". "จะมาขอให้อั๊วยกโทษให้อาหงส์อีกคนหรือไง". "พวกมันคงจะชะล่าใจ คิดว่าอั๊วยังไม่กล้าทำอะไรตอนนี้ เราต้องรีบฉวยโอกาสจู่โจมให้มันตั้งตัวไม่ติด... ใครก็ตามที่กุดหัวไอ้เกาได้ อั๊วจะตบรางวัลให้อย่างงาม ไปได้! " "ฉันควรจะทำยังไงดี อะไรคือ "อ่อนโยนผสมแข็งกร้าว" ของอาแปะจางกันแน่". มือปืนตายคาที่ เกาโยนเหรียญลงบนศพมือปืน. ที่บอกว่า จะ เหินฟ้า ไปเรียนต่อ เมืองนอก เห็นให้ข่าวมา 2-3 ปีแล้ว ไม่ไปซะที จะไปได้ยังไง ก็ หัวใจ ยัง ใส่กุญแจมือ อยู่แถวนี้.

สุงโกรธจนตัวสั่น จ้องหงส์ตาเขม็ง ไล่ตะเพิดหงส์ออกไปจากห้อง สุงรู้สึกห่อเหี่ยวท้อแท้ อย่างบอกไม่ถูก ถ้าไม่มีคนดู โรงงิ้วคงต้องเจ๊งแน่ๆ. "คนเราอาจแก่ชราได้ด้วยสังขาร ขอเพียงอย่างเดียวอย่าปล่อยให้หัวใจแก่ชราก็พอ". ตี๋เล็กหันไปจ้องหน้าหลงอย่างเอาเรื่อง. "ปิดประตูตีแมวมันสนุกอย่างนี้นี่เอง". จริงๆแล้ว แฟชั่น อยู่ก่อนแต่ง มันก็ไม่ผิด แต่อาจจะไม่ถูก แต่ ภาพของ นางเอกน้ำดี ไม่มีราคีคาว ที่พรีเซ้นต์ไว้ มันไม่ กระอักกระอ่วน บ้างเลยเหรอ. สุงจ้องหน้าหลง ฉุกคิดขึ้นมาได้... สุงระงับโกรธ เก็บปืน แล้วออกจากห้องไป. มุมร่มรื่น ในโรงงิ้ว อารมณ์ขึ้น พูดด้วยเสียงดังลั่น. "อาฉาง ลื้อเป็นคนมีพรสวรรค์ในการฝึกงิ้ว หากลื้อรับช่วงในการดูแลคณะเฟิ่งหวง อั๊วะคงจะเบาใจ". หงส์ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกอัดอั้นตันใจ. หลงประคองร่างไช้ที่เมามายเดินไม่ไหวมาที่เตียง เสียงดัง โวยวาย อ้อแอ้ พร่ำเล่าเรื่องในอดีตที่สุงฆ่าตี๋เพ้ง แบบไม่ได้สติ. แปะจางยิ้มให้อย่างเมตตา. สุงพยักหน้าช้าๆอย่างคนเพิ่งฟื้นไข้แทนคำตอบ.

เต็กพูดจบก็รีบใส่เสื้อทับเสื้อกล้าม แล้วรีบออกไปตามตง. โห่ฮึกครึกครื้นโครมโสมนัสชื่นรื่นเริงพล. เซียะตบกะโหลกเส็งที่พูดเล่นไม่รู้จักเวล่ำเวลา. "กลับไปซะเถอะ... ฉันต้องทำตามคำสั่งของอาป๊า". "มือลื้อเป็นยังไงบ้าง". "เถ้าแก่ไช้ทราบว่าเถ้าแก่สุงป่วย ก็เลยให้อั๊วเอาส้มมาเยี่ยม".

หงส์พยายามสะกดกลั้นน้ำตาเอาไว้ ไม่แสดงอาการอ่อนแอออกมาให้เห็น. กุ่ยหน้าซีดเผือด เหงื่อตก เมื่อรู้ว่าตนเองต้องประลองกับปรมาจารย์งิ้ว. หงส์ร่อน เป็นวิธีที่ผู้หญิงจะใช้กับผู้ชายโดยเฉพาะ ส่วน มังกรรำ ทำได้ทั้งหญิงและชาย วิธีนี้คือการเอาอาหารที่เขาจะรับประทาน ตอนยังร้อน ๆ อยู่ เอาใส่ไว้ใต้หว่างขา โบราณให้ปลดโจงกระเบนยกขึ้นอังไว้ให้พออากาศผ่าน เมื่อไอร้อนโดนความเย็นด้านในก็จะกลั่นตัวเป็นหยดน้ำลงในหม้อ ทำอาการอย่างนี้เรียกว่าหงส์ร่อนมังกรรำ แล้วเอาให้รับประทาน ผู้ชายจะหลงจนโงหัวไม่ขึ้น นอกจากนี้ยังมีวิธีอย่างอื่นอีก. มือปืนของเถ้าแก่ไช้เริ่มใจคอไม่ดี ถอยกรูดหันหลังชนกัน ระวังภัยที่อาจจะมาได้จากรอบทิศ. "ด้วยศักดิ์ศรีลูกผู้ชาย อั๊วขอยืนยันว่าคุณหนูหงส์ไม่ได้ประพฤติเสื่อมเสียแม้แต่น้อย... ที่คุณหนูไปศาลเจ้าตอนดึกๆ ก็แค่ไปฝึกซ้อมงิ้วเท่านั้น". ชาวบ้านเบียดเสียดมุงดูหน้าโรงงิ้วเปิดใหม่แน่นขนัด โรงงิ้วเปิดใหม่ ใหญ่กว่าเดิม ดูหรูหรามากกว่าโรงงิ้วเฟิ่งหวงมาก.

สุงสติสัมปชัญญะดับวูบลง เสียงหงส์ดังก้องด้วยความเป็นห่วงก่อนทุกอย่างจะดับมืดไป. หลงยังไม่ทันจะพูดอะไร ก็ถูกสุงพูดดักคอไว้ก่อน. "อ่อนสยบแข็งงั้นเหรอคะ". ภาพวาดที่งดงามของนางละเวงจึงย้ายจากมือเจ้าละมานไปอยู่ในมือพระอภัยมณี. แถมก่อนหน้านี้ ประกาศให้ ประชาชี รู้ว่า ควงกันอยู่ แต่ ที่ไม่บอกคือ อยู่ด้วยกันแล้ว กลัวจะเสียภาพพจน์ สถาบันนางเอกรึไง ไม่ทราบ.

"พี่น้องแก๊งสามวิหคทุกคนจะได้ไม่ต้องมาตายเพราะความวู่วามไร้สมองของลื้ออีก" สุงบอก. กุ่ยฝึกอย่างหนัก แต่ยังใช้ไม่ได้ ควงทวนได้หน่อยก็หลุดมือ กุ่ยไม่ท้อก้มเก็บทวน เอาซ้อมควงใหม่อย่างพยายาม. ดีกรีของ น้องหงส์ นั้นก็โก้หรู ร่ำเรียนมาจาก รั้วมหาลัยย่านมาบุญครอง แต่ ยังไม่มีใครรู้ ว่า ยามนี้ หงส์เหิน บินร่อน มาครองรักอยู่ คอนโดย่าน ลาดพร้าว ซ. พิพิธภัณฑสถานแห่งชาติ เรือพระราชพิธี มีจำนวน 2 อาคาร.

"แต่ลื้อส่งคนบุกไปยิงเสี่ยเกาถึงถิ่น เค้าก็ต้องป้องกันตัว อั๊วห้าม ทำไมลื้อไม่ฟัง อั๊วพูดซ้าย ลื้อก็ไปขวา อั๊วบอกถูก ลื้อก็ว่าผิด ลื้อไม่เห็นหัวอั๊วแล้วใช่มั้ย". "อ่อนโยนผสมแข็งกร้าว เปิดเผยชดเชยลอบเร้น เสริมส่งกันและกัน ทั้งหมดนี้ก็คือวิถีแห่งเต๋า... ว่างเปล่าและสมดุล". ตีเหล็กต้องตีตอนร้อน สบโอกาสเมื่อไหร่ พวกลื้อลงมือได้เลย". ก็บอกว่าเดี๋ยวสอนไง". เรือเอกชัยเหินหาว โขนเรือเขียนลวดลายเป็นรูปจระเข้หรือเหรา เรือลำนี้ได้ถูกระเบิดเสียหายในสงครามโลกครั้งที่ 2 พ. หงส์ ที่มีหัวสีเขียวหรือสีน้ำเงิน จะเป็นตัวผู้. "ฝากบอกอาไช้ด้วยว่าอั๊วะขอบใจ... จะกี่ปีๆอาไช้อีก็เป็นคนมีน้ำใจไม่เคยเปลี่ยน".

"ทำไมนะช่วงเวลาที่เรามีความสุขจึงมักสั้นและผ่านไปไวเสมอ". "นายคิดว่าคณะเฟิ่งหวงของฉันจะเอาชนะงิ้วจากปักกิ่งของเสี่ยเกาได้มั้ย". คนดูงิ้วเห็นว่าเสี่ยเกามา ก็รีบเผ่นหนีออกไปจากโรงงิ้วทันที จนไม่เหลือคนดูสักคน. สักแสนปีมิได้ร้างให้ห่างเชย ไม่ละเลยลืมสัตย์ปฏิญาน... ถึงม้วยดินสิ้นฟ้ามหาสมุทร ไม่สิ้นสุดความรักสมัครสมาน. "นั่งก่อนสิ เชิญตามสบายนะ เดี๋ยวอั๊วเอาของว่างกับน้ำชามาให้". "ขอให้การแสดงวันนี้ราบรื่นด้วยเถิด". อั๊วอยากจะรู้คำตอบของลื้อ อยากรู้ด้วยว่าหัวใจลื้อทำด้วยอะไร". คู่ผัวตัวเมีย อยู่กินกันแบบ เริงร่า มีรถตู้ติดฟิล์ม เป็นพาหะ นำพา เวลา อยากไปไหนต่อไหน ฐานะฝ่ายชายไม่ขี้เหร่ แต่ ที่ดูไม่ค่อยได้คือ ใบหน้า. "นั่นลื้อทำอะไรน่ะ... เต้าหู้ดีๆ ลื้อเอามาโยนทิ้งทำไม". "อาหลง... นายเคยมีความฝันมั้ย". คนดูเต็มโรงจนไม่มีที่จะยืน บนเวทีกำลังแสดงงิ้วปักกิ่ง ฉากบู๊ดุเดือด ท่ากายกรรมผาดโผน น่าเสียวไส้. "เก็บกวาดซะให้เรียบร้อย อย่าให้อั๊วะเห็นว่าเล่นพิเรนทร์อะไรอย่างนี้อีก". เกากับหงส์จ้องตาเหมือนจะท้าทายกันกลายๆ หลงและอาซาก็จ้องตากันไม่กระพริบเช่นเดียวกัน.

เต็กถอนใจหนักๆที่เกลี้ยกล่อมสุงไม่เป็นผล. ไช้อดใจรอเต็กไปตามคนอื่นไม่ไหว รีบออกไปข้างนอกทันที. หลงเผลอยิ้มให้หงส์อย่างลืมตัว หงส์แหงนมองไปยังกลุ่มดาวหงส์ที่ส่องประกายสุกสว่างเปี่ยมด้วยความหวัง. สุงนิ่ง ไม่ตอบ ไม่แม้กระทั่งจะชายตามองหงส์. หลิวมองอาหลงด้วยความตื้นตัน. "พูดอย่างกับจะมีคนดูงั้นแหละ". เต็กนั่งลง แต่สุงร้อนใจ นั่งไม่ติด หน้าเครียด แต่พยายามควบคุมอารมณ์ให้เป็นปกติ.

กุ่ยกับหมวยรีบประคองสุงพาออกไปพัก. หัวหน้าวงดนตรีพยักหน้า บรรเลงดนตรีงิ้วต่อไป สุงหน้าตาขึงขังจริงจังจนน่ากลัว หมวยรีบเข้าหลังเวทีไป. หงส์ร่ายรำหลบหลีกลูกมะนาวที่ห้อยแกว่งไกวไปมาอย่างคล่องแคล่ว แม้ว่าจะมีตรวนล่ามที่เท้าอยู่ก็ตาม.